Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Κατεύθυνση

Κάποτε ξυπνούσε τόσο νωρίς και η ζωή γέμιζε τις αισθήσεις της λες και πνίγοντας οποιαδήποτε ικανότητά της να της αντισταθεί. Σιγά σιγά το πνεύμα της κατανάλωσε ατυχίες και ασύμφορες μεταπτώσεις. Η μοναξιά της έγινε μια τροφή σχεδόν ηδονική και πάντα δοτική. Κάθε απόρριψη έκρυβε στο τέλος ένα εκκωφαντικό γέλιο που κατακλύζει την ψυχή της σκηνής προς τους θεατές της. Η Πασμίνα έδειχνε το χαμόγελο της λύπης της απλόχερα παραπλανώντας, μια νοητική φιλία με τις αισθήσεις της. Μια αβέβαιη πτώση για τους άλλους που κάτι περίμεναν από αυτήν. Παρατηρούσε καινούργιες εικόνες που τις πρόσφεραν ανάσα και συνέχιζε. Οι σκέψεις της κυνηγούσαν τα θέλω της που στο τέλος απέρριπτε δίχως ενδιαφέρον. Η αδράνεια όπλο κατά οποιαδήποτε αρχής, άλλη μια επιλογή.
- και τι έγινε έλεγε.

Κάπου μακριά ο Λύκος προσπαθούσε να συναρμολογήσει τον μηχανισμό ενός παλιού ρολογιού και η Πασμίνα χτυπούσε τα δάκτυλα της στο ημερολόγιο συναντήσεων της κατασκευάζοντας ένα μωσαϊκό πιθανόν αναμνήσεων. Το βλέμμα της αμέριμνο και συμπαθητικό κοιτούσε επανειλημμένα ένα άνοιγμα της βαριάς κουρτίνας προς το βαθύ μπλέ του ουρανού.


Ο άνεμος χτυπούσε ρυθμικά ότι μπορούσε να σηκώσει η δύναμη του προς διαφορετικές κατευθύνσεις...