Τρίτη 23 Ιουνίου 2020

Ο Λύκος

    Μια στο τόσο όταν αποφασίζει να εξέλθει από την εξώπορτα, φευγαλέα προσπερνά οικεία καφέ μπαρ και καταστήματα. Τα μακριά φλύαρα φορέματα της πνίγουν την άσφαλτο.
Έχει μια υποψία μιας μορφής που ίσως είναι, ίσως να μην είναι εκείνος ο λύκος. Όποιος κι αν είναι, κάποιος άλλος λύκος θα είναι μιας κάποιας άλλης Πασμίνας.
Η ζωή συνηγορεί ωστόσο. Προφασίζεται ότι τον είδε παραμελημένο, προδομένο από κάποια σκιά της δημιουργίας, λίγο πριν την ανύψωσή του εκ νέου, ύστερα από μια στιγμή υπενθύμισης ενός στοιχείου ξεχασμένου που τον προσπέρασε φευγαλέα, μη δοκιμάζοντας το δισταγμό της επιβεβαίωσης.
Ένα ίχνος αφέθηκε στην τύχη του.
Είναι νωρίς για την Τέχνη που είναι άυπνη. 

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Ένα Νόμισμα και μια Τελεία.
















Όσα δεν έζησα και δεν γεύτηκα έμειναν μετέωρα στην ψυχή μου σκέφτηκε.
Η μνήμη ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.
Το ταξίδι επιμένει χωρίς επιβάτες.
Ένα νόμισμα και μια τελεία ήταν το θέμα των σημειώσεών του.

Ένα νόμισμα και μια τελεία. Κάπως έτσι ξεμπερδεύει ένα όνειρο όταν κάτι θέλει να κρύψει μέσα σε αυτό. Κατρακυλάει και στριφογυρίζει σε κατηφορικά μονοπάτια δημιουργώντας σκιές ανεπανάληπτες και ανύποπτες από τον επόμενο περιπατητή.
Ο Λύκος απέφευγε την εξοχή τα τελευταία χρόνια. Ο νους του ένα έπιπλο θαμπό προσπαθούσε να ανταγωνιστεί τις αντίκες των καταλόγων.  Αλλά ό πάγος τις τελευταίες μέρες προκαλούσε θόρυβο καθώς έσπαγε και ο ψυχρός άνεμος θύμιζε τον πόνο στα μάτια άλλων στιγμών.
Πέρα στο λευκό πέπλο αντιφέγγιζε η  μορφή της Πασμίνα. Είχε μήνες να την δει. Η αδιαφορία της του προκαλούσε ύπνωση και παραστρατούσε στα λάθη της απραξίας του.
Την φανταζόταν εκστασιασμένη στις θεατρικές της ασχολίες. 

Κοιτούσε στον καθρέπτη, και διαφωνούσε με την εικόνα που αντίκριζε. 




Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Κατεύθυνση

Κάποτε ξυπνούσε τόσο νωρίς και η ζωή γέμιζε τις αισθήσεις της λες και πνίγοντας οποιαδήποτε ικανότητά της να της αντισταθεί. Σιγά σιγά το πνεύμα της κατανάλωσε ατυχίες και ασύμφορες μεταπτώσεις. Η μοναξιά της έγινε μια τροφή σχεδόν ηδονική και πάντα δοτική. Κάθε απόρριψη έκρυβε στο τέλος ένα εκκωφαντικό γέλιο που κατακλύζει την ψυχή της σκηνής προς τους θεατές της. Η Πασμίνα έδειχνε το χαμόγελο της λύπης της απλόχερα παραπλανώντας, μια νοητική φιλία με τις αισθήσεις της. Μια αβέβαιη πτώση για τους άλλους που κάτι περίμεναν από αυτήν. Παρατηρούσε καινούργιες εικόνες που τις πρόσφεραν ανάσα και συνέχιζε. Οι σκέψεις της κυνηγούσαν τα θέλω της που στο τέλος απέρριπτε δίχως ενδιαφέρον. Η αδράνεια όπλο κατά οποιαδήποτε αρχής, άλλη μια επιλογή.
- και τι έγινε έλεγε.

Κάπου μακριά ο Λύκος προσπαθούσε να συναρμολογήσει τον μηχανισμό ενός παλιού ρολογιού και η Πασμίνα χτυπούσε τα δάκτυλα της στο ημερολόγιο συναντήσεων της κατασκευάζοντας ένα μωσαϊκό πιθανόν αναμνήσεων. Το βλέμμα της αμέριμνο και συμπαθητικό κοιτούσε επανειλημμένα ένα άνοιγμα της βαριάς κουρτίνας προς το βαθύ μπλέ του ουρανού.


Ο άνεμος χτυπούσε ρυθμικά ότι μπορούσε να σηκώσει η δύναμη του προς διαφορετικές κατευθύνσεις...




Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Σοκολάτα και Βανίλια

Δύο χαμογελαστές ψυχές. Κλεμμένα φτερά
Ανείπωτες συμπτώσεις. Τέχνη αμάζευτη
Δύο δυστυχισμένες ματιές. Δανεικά φτερά
Ένα σπαθί και μία ασπίδα. Ανακύκλωση. 
Η Πασμίνα έξυσε το μέτωπό της και κατέβηκε τη στριφογυριστή μεταλλική σκάλα κάνοντας θόρυβο με τα ολοκαίνουργα ξύλινα τσόκαρα της. 

Το φόρεμα της διάφανο λευκό.
Μόνη μου είμαι σκέφτηκε, ας νιώσω την ελευθερία της σκιάς μου.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Ηλιόλουστη Μέρα...







Η Πασμίνα σήκωσε την πεσμένη μαργαρίτα και άρχισε να την μαδά...

Κάποιος για να αγνοώ πολύ.
Κάποιος για να συμπαθώ πολύ.
Κάποιος για να λατρεύω πολύ.

Κάποιος για να αγνοώ πολύ.
Κάποιος για να συμπαθώ πολύ.
Κάποιος για να λατρεύω πολύ.

Συνέχισε μουρμουρίζοντας τον σκοπό της και ένα βουναλάκι από λευκά πέταλα σχηματίστηκε στα πόδια της. Κράτησε το τελευταίο στα δάχτυλα της και κοίταξε τον ουρανό τόσο έντονα που ένιωσε πόνο στα μάτια της....

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012