Τρεις και Τρία Λεπτά

Μονάχα την κίνηση. Της φυγής, της απάθειας, της αμέλειας γιατί έτσι βόλευε, της δύναμης της θέλησης γιατί έτσι ήταν η στιγμή. Την κίνηση του αποχαιρετισμού και εκείνη σημειωμένη στο μπλοκάκι της. Γιατί η μνήμη ζει παράλληλα με το τώρα και το σήμερα και δημιουργεί μια τρίτη διάσταση αν το επιθυμεί, πιο φανταστική και σκοτεινή δίχως τέλος και κατάληξη.

Κοιτάζει γύρω της. Τα πάντα κινούνται παράλληλα και όμοια. Παρατημένα συναισθήματα. Ίδια πάθη κατακλύζουν τον άγνωστο άγνωστη που διασταυρώνονται. Κοιτάζει γύρω της και βλέπει βλέμματα που αναγνωρίζει. Δεν έχει παρά να θυμηθεί την χθεσινή, περσινή εικόνα στον καθρέφτη της.  Μήπως να δημιουργήσω ένα καινούργιο συναίσθημα σκέφτηκε; Γίνεται; Καινούργιες λέξεις δημιουργούνται κάθε μέρα.

Πέντε γυναίκες είναι ερωτευμένες με τον ίδιο άντρα. Αυτός; Γι' αυτόν δεν σημαίνει καμία τίποτα. Ένα πέρασμα. Είναι αδιάφορος. Γέλασε και θυμήθηκε το βραδινό ξέσπασμα της φίλης Αρετής.

- Δηλαδή για κάθε έναν αδιάφορο υπάρχουν και πέντε ερωτευμένοι;

Κάπως έτσι θα είναι κατέληξε. Αισθήματα εγκλωβισμένα που απελευθερώνονται και εξωκύλουν πως να φωλιάσουν σε ένα άλλο κορμί; Κάποια στιγμή αποχωρίζονται ή δεν πλησιάζουν ποτέ. Εσύ την απόγνωση και αυτός την ατέρμονη όψη του καινούργιου.

Μνηστής της ζωής. Καταπακτή της λύπης.

Στην καταπακτή βλέπεις μόνο τον ουρανό. Γύρισε τα μάτια της προς τα πάνω και το ταβάνι έγινε ο ουρανός όπως άλλωστε είναι για τους λαβωμένους του πάθους. Σκέφτηκε τον Λύκο...

Μόνο η στιγμή είναι για πάντα που την επικαλείται η μνήμη...

Δεν νοιάζομαι για κάποιον σκέφτηκε; Όχι.

Έπλεξε τα δάκτυλά της και επικεντρώθηκε στην σκήνη μπροστά της. Η καρέκλα κούτσαινε με κάθε κίνησή της.

Έμεινε ακίνητη.

Αργούσε ο σκηνοθέτης...