Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Ανεξάντλητο Αναποδογύρισμα

Κοιτούσε το δρύινο ρολόι που βρισκόταν μέσα στη σκιά. Το βλέμμα του εκλιπαρούσε για έναν ήχο. Μια απόκοσμη αφή τυρανούσε το μυαλό του.
Τα θέλω του.
Σκονισμένα έπιπλα κοσμούσαν την ύπαρξή του. Αξιόπιστη εικόνα για την διάθεσή του σκέφτηκε. Το μυαλό και τα θέλω είχαν γίνει ένα. Τα απλωμένα χέρια ήταν κενά. 
Ρεύμα ασήκωτο διαπέρασε το θύμα του.
Άκουσε το γέλιο της σαν από μακριά.
Σήμερα την μισούσε με όλο του το είναι. Ήξερε ότι θα περάσει αυτό το κύμα και πάλι ξανά τα ίδια. Ίσως ερχόταν και η στιγμή που θα ήθελε να την εκδικηθεί για πάντα. 
Τα θέλω του η ύπαρξη και ο κόσμος το πνεύμα, κάπου αόρατο.
Αλλόκοτες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του και καταλάγιασαν μες το ταξίδι τής σκέψης και του χρόνου.
Ανέμελο πνεύμα η ψυχή της.
Μακρινός ορίζοντας τα δικά της θέλω ακόμη και γι' αυτήν. Λατρεύει το κύμα και τον δημιουργό της και η καταιγίδα της δημιουργεί μια  δαιμονισμένη χαρά επιβίωσης.
Σηκώθηκε και άγγιξε τα γράμματα στην ράχη κάποιων βιβλίων της βιβλιοθήκης, αδιάβαστα ακόμη. Μπρούντζινοι δίσκοι κρεμόντουσαν στους τοίχους.
Το καθένα με μια αφήγηση...

Μέθη και ζάλη την στριφογύριζαν στους τέσσερις τοίχους του δωματίου. Το δέρμα της της θύμιζε τον ουρανό ανακατεμένο. Μέσο για να νιώθει ότι αιωρείται. Λεπτές γραμμές χάραζαν όλο της το σώμα θυμίζοντάς της πλήκτρα ενός πιάνου, αρκούσε να τις αγγίξεις για να βγάλουν τον ήχο τους.
Για δες πως το μυαλό επικεντρώνεται σε ένα σημείο και κατευθύνει το μυαλό αλλού σκέφτηκε, μια όαση πνεύματος, μακριά από όλους. Σε ένα δωμάτιο προσπαθεί να γεμίσει την ώρα της με χειροπιαστές πράξεις και αντί αυτού ταξιδεύει . Χαμένα αρώματα και χρώματα από το παρελθόν προσκρούουν με σημερινές βλέψεις και επιθυμίες μιας γυναίκας που χρειάζεται ελάχιστα για να επιβιώσει είτε ηδονικά είτε μοναχικά.. Αρκεί η ύπαρξή της για να επιβιώσει.
Ποιος μίλησε για φως; Το φως της θυμίζει τα συμφέροντα του κόσμου τα οποία αποκτούν αφή με το φως. Αγαπούν το φως γιατί μπορούν να χαϊδεύουν ότι αγγίζει. Προκαλούν στην ψυχή λύπη και στα σώματα πόνο. Με το φως. Μιλούν για περισσότερη ζωή. Μια ακόμη ζωή. 
 Μέσα στην ζάλη της κλότσησε ότι εμπόδιο υπήρχε στο κρεβάτι της για να απελευθερωθεί και συνέχισε το ταξίδι του μυαλού και του σώματος, δίχως αύριο.
Έγδυσε το μυαλό της και βυθίστηκε στο σκοτάδι...


2 σχόλια: